سیستم های یادگیری سنتی

اولین سیستمی که به ذهن همه ما خطور میکند LMS (سیستم مدیریت یادگیری) است. این سیستم، به این دلیل سیستم مدیریت یادگیری نامیده میشود که به طور سنتی تمرکز بر اجرای دروس، مدیریت کلاس و ثبت نام یادگیرنده دارد.

گزارش دهی عنصر کلاسیک سیستم مدیریت یادگیری است، اما با معیاری که محتوای رسمی آموزش بر مبنای آن ایجاد شد، محدود شده است-  SCORM و AICC.

معیار جدید  Tin-can (xAPI) متعهد به دنبال کردن عمومی ترین اشکال یادگیری است: یادگیری اجتماعی و غیر رسمی. بنابراین بدون توجه به شایعات، این موضوع ارزش تعمق دارد.

سیستم مدیریت محتوای یادگیری (LCMS)، برادر کمتر شناخته شده سیستم مدیریت یادگیری (LMS) غالبا به جای دسکتاپ و ابزارهای سریع نوشتن به منظور توسعه و مدیریت محتوای یادگیری، از طرف سازمان های آموزشی نادیده گرفته شده است.

گرچه پیشرفت های اخیر، مانند خلاصه کردن محتوای یادگیری و تغییر فضای یادگیری از کلاس درس به خیابان ها با عملکرد حمایتی موبایل، در نهایت این واقعیت را به متخصصان یادگیری گوشزد میکند که جداسازی محتوا از ارائه، ضروری است تا محتوای یادگیری برای هر نوع روش جدیدی تولید شود، از هر سیستمی ارسال شود، و به هر شیوه و با هر ابزاری استفاده شود.

ما قادر به درک روش های یادگیری فردی نیستیم مگر اینکه بتوانیم محتوا را به بخش هایی تقسیم کنیم که از نظرمعلومات و اطلاعات غنی بوده و بر اساس کفایت، نقش شغلی، یا موضوعی ساماندهی شده باشند. محتوا همواره در بالاترین سطح بوده و سیستم های مدیریت و ارائه ای که ما انتخاب میکنیم می بایست زمینه را برای از کار انداختن منحنی فراموشی فراهم کند.

سیستم های مدرن یادگیری در برابر انواع سنتی آن

جدول زیر به متخصصان یادگیری کمک میکند تا سیستم های سنتی یادگیری را با سیستم مدرن مقایسه کنند. بعید است که حتی نخبگان بتوانند سیستم مدرن یادگیری را در یک بسته مرتب و منظم گنجانده و ارائه دهند.

لازم است در زمانی که سیستم برنامه ریزی ارتقاء می یابد اهداف نهایی خود را مد نظر داشته باشید.

محتوای یادگیری فعالیت یادگیرنده را به پیش می برد، آنچه که به ترتیب تغییر رفتار، ابقاء دانش و حسن عملکرد حین انجام کار را به دنبال دارد.

اهمیت مدیریت محتوای یکپارچه را نادیده نگیرید.